ผืนดินทุกผืน...บ้านทุกหลัง...ต้นไม้ทุกต้น...มีความเป็นมา 
และทุกวัน...ทุกเวลา...มีคนตาย!
คงไม่ต่างจากเรือนของ คุณหลวงวิศาล ที่ถูกปล่อยร้างมานานร่วมยี่สิบปี
ว่ากันว่าที่นั่น ยังมีดวงวิญญาณของ คุณมาลัย สิงสถิตรอปลิดชีวิตใครบางคนอยู่
ทุกคนต่างพากันกลัว ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ไม่มีใครอยากพูดถึง ไม่มีใครอยากรื้อฟื้น
ยกเว้นเสียแต่ ไม้ ลูกคนมีอันจะกินที่เดินทางไกลมาจากพระนคร
เขามาพร้อมกับ ‘โฉนด’ ที่ดินผืนนี้ ที่พ่อกับแม่แอบซ่อนเอาไว้ก่อนจะตายอย่างปริศนา
คำว่า ‘อย่าได้กลับไปที่นี่’ ที่เขียนไว้บนโฉนด เหมือนเป็นคำท้าทายให้ตามหาเรือนหลังนั้น
เพื่อจะมาพบว่า ณ เรือนร้างกลางเมืองกรุงเก่า มีผีคุณมาลัยรอเขามาเนิ่นนาน
รอที่จะเปิดเผยความจริง...รอเล่าเรื่องที่ไม่มีใครรู้...รอเอาเงาหัวของใครบางคนไปกับเธอ!
แล้วไม้เกี่ยวอะไรกับเรือนร้างแห่งนี้ ? ในเมื่อเขามั่นใจว่าไม่เคยรู้จักกับคุณมาลัยมาก่อน
และการ ‘ไม่รู้จัก’ ความแค้นจะชักพา ‘มารู้จัก’ พร้อมทั้งกล่าวทายทักกับความ ‘ฉิบหาย’
เปิดเรือนต้อนรับให้พักเอนกาย ดื่มน้ำดื่มท่า รับกับข้าวกับปลาสักหน่อยเป็นไร
แล้วค่อยเตรียมตัวตาย...ในเรือนร่มงิ้ว!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
จักขอสาป...แช่งชัก...หักกระดูก
จักมัดผูก...ใจเจ็บแค้น...แสนอาฆาต
จักอยู่คู่...ให้รู้ซึ้ง...ถึงพยาบาท
จักติดตาม...ไปทุกชาติ...พินาศเอย!