ภูผากอดอกยืนนิ่งอยู่กับที่เป็นเวลานาน เขาไม่สนใจเวลา ว่ามันจะผ่านไปสักเท่าไหร่ แม้ว่าอากาศยามเช้าแม้ว่าจะหนาวจับจิตก็ตามที แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ขยับร่างสูงใหญ่ไปไหน สายตาสีสนิมเหล็กมองฝ่าทะเลหมอกที่ปกคลุมขาวโพลนที่ขยายอาณาเขตออกไปกว้างสุดลูกหูลูกตา ความเย็นชื้นเช่นนี้ชายหนุ่มรู้สึกว้าเหว่ เงียบเหงา เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง ตั้งแต่หญิงสาวคนนั้นจากไป
ดวงหน้ารูปไข่ ตากลมโต คิ้วเรียวเข้ม จมูกและปากรูปกระจับ ทำให้ภูผาไม่อาจลืมเธอไปจากใจ การทำงานร่วมกันระหว่างเขาและเธอไม่ค่อยลงรอยกัน มีแต่เรื่องกระทบกระทั่งกันตลอด สำหรับเขาไม่เท่าไหร่แต่สาวเจ้าน่ะซิดูเหมือนว่าไม่กินเส้นกับเขาเอามาก ๆ จนบางครั้งอดนึกไม่ได้ว่าเคยเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางไหน ทว่าเมื่อเธอจากไปไกล ภูผากลับคิดถึงสุดหัวใจ พยายามปิดซ่อนความรู้สึกนั้นเอาไว้เพราะกลัวเพื่อนร่วมงานจะรู้
เขายังจำวันนั้นได้ดี วันที่เธอสะพายกระเป๋าใบโตแล้วก้าวลงจากบ้านพัก โดยมีเพื่อน ๆ ครูออกมาส่ง
“ดาไปก่อนนะคะ คิดว่าการไปหาสื่อการสอนในครั้งนี้จะทำให้เด็กที่นี่ดีขึ้น ผู้ใหญ่ตอบรับความช่วยเหลือมาหลายรายแล้ว แต่ดาคิดว่าดาไปได้ก็ดีเหมือนกัน ทำให้ใครบางคนโล่งใจที่ไม่ต้องมาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่”
ดาริกาปรายตามองเขา ภูผานิ่งทำเป็นหูทวนลม ต่อให้เธอกระทบกระแทกหรือว่าเขาแรง ๆ แต่เขาไม่โกรธ ตรงกันข้ามกลับรู้สึกมีความสุขที่ได้แหย่เธอให้หงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้เวลาโกรธแล้วน่ารัก
ต่อหน้าคนอื่นเขาไม่แสดงออกมาว่าสนใจหญิงสาวรูปร่างปราดเปรียวคนนี้แม้แต่น้อย สิ่งที่เขาแสดงออกมา กลับทำตรงกันข้าม เพื่อปกปิดความในใจของตัวเอง เมื่อร่างงามเดินลงดอยไปแล้ว เขารู้สึกเหมือนว่าหัวใจหลุดลอยออกจากร่าง ได้แต่ร่ำร้องในใจ ดาริกาอย่าเพิ่งไป ดาริกาผมรักคุณ
ร่างสูงใหญ่สะดุ้ง เมื่อใครบางคนเรียกชื่อ แม้ว่าจะเป็นการเรียกเพียงเบา ๆ ก็ตามแต่คนที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งการลืมตัวทำให้ตกใจและสะดุ้งได้ง่ายดาย เผชิญเพื่อนร่วมงานนั่นเอง หนุ่มร่างสันทัดค่อนข้างป้อม ผิวคล้ำเปรียบเหมือนกาแฟไม่ใส่นม ยิ้มแต่ละทีเห็นฟันขาววาววับตัดกับผิว ทำให้ภูผานึกขำนึกถึงคำพูดดาริกาที่ว่า ฟันของเผชิญเต็มปากเหมือนม้า
“อะไรกันครับ เรียกแค่นี้ทำเป็นสะดุ้ง สงสัยกำลังนึกถึงสาวแน่ ๆ”
เผชิญพูดจี้ถูกจุดอย่างนี้ ชายหนุ่มปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าไปมา ถ้าท้องฟ้าสว่างกว่านี้เผชิญคงจับโกหกเขาแน่นอนเพราะหน้าเขาแดงซ่าน
“เปล่า ผมจะคิดถึงใคร คนอย่างผม ปากไม่ดีไม่มีสาวคนไหนเขามาสนหรอก จนต้องอยู่คนเดียว ทุกวันนี้ผมปีนขึ้นไปอยู่บนคานเรียบร้อยแล้วครับ”
คนผิวดำหัวเราะก๊าก เวลาที่เผชิญหัวเราะทำให้อีกฝ่ายพลอยหัวเราะตามไปด้วย ก็เพราะที่ท่าทางที่แสดงออกมานั้นนักแสดงตลกบางคนยังสู้ไม่ได้
“อะไรกัน รูปหล่อออกปานนั้น หุ่นก็ล่ำบึกเหมือนนักกล้าม ผู้หญิงคนไหนไม่รักก็บ้าแล้ว จริง ๆ นะคุณภู ถ้าเกิดผมเป็นผู้หญิงผมต้องตกหลุมรักคุณแน่ ๆ”
ภูผาหัวเราะมากกว่าเดิม นึกไม่ออกว่าถ้าชายผู้นี้เป็นผู้หญิงหน้าตาจะเป็นอย่างไร แต่อยู่ใกล้กับเผชิญนี่ก็ดีไปอย่างไม่เครียด เขาอารมณ์ดีตลอด
“อากาศเช้านี้เย็นจนผมนอนไม่ไหว จนต้องออกมาสูดโอโซนก่อนใคร ๆ ความจริงใกล้รุ่งนี่ก็สวยดีเหมือนกัน เสียอย่างเดียวหนาวเข้าไส้”
“ถ้าไม่อยากหนาวก็หาสาวมากอดซิ”
“ผมก็อยากมีเหมือนกันแต่ว่าสาวที่ไหนจะมาสนใจครูอาสาจน ๆ ไม่เอาล่ะคุยกับคุณทีไรยุให้มีแฟนอยู่เรื่อย แล้วคุณล่ะมีสาวคนไหนเข้าตาบ้าง”
หลังสิ้นคำถามเผชิญบิดมือตัวเองไปมา ท่าทางเอียงอายเช่นนี้เขาทำได้น่ารักน่าชัง
“ก็เล็ง ๆ เอาไว้เหมือนกัน ถ้าสำเร็จผมขอให้คุณเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนะครับ”
“โอ้โฮ รักจริงหวังแต่งนี่นา เอาไว้ถึงเวลานั้นเสียก่อน ผมช่วยเต็มที่”
เผชิญทำตาโต เมื่อรู้ว่าภูผามีผู้หญิงในใจ
“ขอบคุณครับ อากาศหนาวอย่างนี้ผมเองรู้สึกไม่สบายเหมือนกัน อย่างว่าเราอยู่ที่สูงย่อมหนาวกว่าคนอยู่ที่ราบ ขนาดยังไม่เข้าหน้าหนาวนะเนี่ยยังหนาวจับกระดูกอย่างนี้ ถ้าเกิดเข้าหน้าหนาวจริง ๆ ไม่แย่กันหมดเหรอ เราน่ะไม่เท่าไหร่พอทนได้ แต่เด็กๆ นี่สิอย่างว่าแต่เสื้อผ้าจะสวมใส่เลย แม้แต่รองเท้าก็ยังไม่มี เห็นทีต้องขอบริจาคเสื้อผ้ามาให้เด็ก ๆ แล้วล่ะ”
คำพูดของเพื่อนร่วมงานทำให้ครูหนุ่มนึกถึงลูกศิษย์ตัวน้อย ๆ หน้าตามอมแมม สวมเสื้อผ้าขาดวิ่น เด็กผู้น่าสงสารส่วนใหญ่จะเป็นชาวเขาผู้ยากไร้ ฐานะย่ำแย่ มีเพียงดวงตาเท่านั้นไร้เดียงสาทำให้เขาอดสงสารไม่ได้จนต้องสละความสุขส่วนตัว อุทิศตนเพื่อเด็กด้วย ภูผาคิดถูกแล้วที่มาอยู่ที่นี่ แม้ว่าเงินเดือนที่ได้รับจะน้อยนิด แต่ก็มีความสุข เขาอยากพัฒนาเด็ก ๆให้มีคุณภาพติดที่ว่าเงินทุนสนับสนุนมีน้อยเต็มที ยิ่งคิดยิ่งสะท้อนใจ ทำไมนะคนเราเกิดฟ้าเดียวกันแท้ ๆ จึงแตกต่างกันมากมายถึงเพียงนี้
“วันนี้เราจะทำอะไรกินดี คุณมีเมนูอาหารเช้าหรือยังครับพ่อครัวมือเอก”
เขาพูดติดตลกเพราะไม่อยากนึกถึงเด็กผู้น่าสงสารเหล่านั้น ครูตัวป้อมผิวดำพ่นลมออกเป็นควันขาวเหมือนสัตว์ประหลาด
“คงเป็นแกงจืดหน่อไม้ไผ่หวานกับน้ำพริกผักจิ้ม เห็นทีทำเสร็จต้องแบ่งให้สาว ๆ บ้านโน้นบ้าง เผื่อมีอะไรอร่อย ๆ ติดถ้วยกลับมาเป็นลาภปากของเรา”
สาว ๆ ที่เผชิญกล่าวถึงก็คือครูอาสาผู้หญิง มีบ้านพักห่างออกไป ครูสาวบ้านนั้นมี ดาริกา ทองสาย และเข็มฟ้า สามสาวมีความสวยแตกต่างกันออกไป ภูผาใจหายเมื่อนึกถึงดาริกานางในดวงใจ เธอจากป่าหนาวไปสามวันแล้วป่านนี้คงเที่ยวสนุกกับผู้ชายคนนั้น คนที่ตามมาส่งเมื่อครั้งก่อนที่เธอกลับบ้าน ดาริกาไม่เดือดร้อนเรื่องเงินเพราะฐานะทางบ้านดี ชายคนนั้นคงมีฐานะเท่าเทียมกัน ดูไปแล้วก็เหมาะสมกันดี ถ้าเธอเบื่อที่นี่คงกลับไปเป็นคุณนายให้กับเขา
