เจเจเกลียดฝนตก
มันไม่ควรเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับคนที่อาศัยอยู่ในประเทศนี้เลยด้วยซ้ำ ฝนเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ เหมือนกับชา หรือซอสเสจโรลจากร้านขนมปังชื่อดัง แต่เจเจก็ยังเกลียดฝน โดยเฉพาะในวันที่มีนัดสำคัญ
เธอยืนมองฝนที่เทกระหน่ำลงมาผ่านหน้าต่างของห้องนอน หน้าตู้เสื้อผ้ามีชุดที่เตรียมสำหรับใส่ในวันนี้แขวนอยู่
เธอมีนัดกับสก็อต แต่เธอออกจากบ้านไม่ได้
“ฝนตกหนักเกินกว่าที่ฉันจะออกไปไหนได้ นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันนึกว่าตอนหน้าร้อนที่ผ่านมาจะเป็นพายุฝนที่แย่แล้วนะ นี่มันแทบไม่ต่างกันเลย”
เจเจพิมพ์ข้อความยาวเหยียดหาสก็อต เธออยากร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด อุตส่าห์รอคอยวันนี้แทบตาย
“ไม่เป็นไรนะครับ ฝนตกแบบนี้คงไปสวนสาธารณะไม่ได้อยู่แล้ว ไว้คราวหน้าก็ได้ ช่วงนี้อากาศแย่ขึ้นทุกวัน ๆ ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
“ค่ะ” เธอถอนหายใจ
“อย่าทำเสียงเศร้าสิครับ”
หญิงสาวถึงกับหน้าแดง ผู้ชายคนนี้เป็นใคร แล้วเอาสก็อต เทอร์เนอร์ไปไว้ไหน
ตั้งแต่สองวันก่อนที่เธอเริ่มส่งข้อความหาเขา จนกลายเป็นส่วนหนึ่งในกิจวัตรประจำวันไป เจเจก็จะได้เห็นข้อความหวาน ๆ แบบนี้โผล่มาเป็นระยะ ๆ คอยสร้างความปั่นป่วนในจิตใจ
“แล้วแบบนี้คุณจะเปลี่ยนแผนไปทำอะไรดี” หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน เห็นอีกฝ่ายยังไม่ตอบกลับมาเสียทีก็ลองแหย่ “ต้องเล่นเกมแน่ ๆ เลย”
“คำตอบของผมอาจเป็นปฏิปักษ์ต่อตนเอง”
เจเจหัวเราะร่วน
“ไม่มีเกมไหนที่ฉันเล่นด้วยได้เลยเหรอ” ช่างกล้าหาญนักนะ เจเจ!
เธอมองจุดสามจุดที่ปรากฏขึ้นบนจอระหว่างที่เขากำลังพิมพ์
“ถ้าคุณมีเครื่องเล่นอีกเครื่อง เราก็สามารถเล่นด้วยกันได้หลายเกมเลยครับ ผมมักซื้อเกมที่เป็นมัลติเพลย์เยอร์อยู่แล้ว นาน ๆ ทีจะซื้อเกมเนื้อเรื่องแบบเล่นคนเดียว”
คำตอบที่ได้ต่างจากสิ่งที่คิดไว้ สงสัยสก็อต เทอร์เนอร์คนเดิมจะกลับมาแล้ว อีกอย่างมันคงเร็วเกินไป ถ้าจู่ ๆ เขาจะชวนเธอไปเล่นเกมที่บ้าน
“แล้ววันนี้คุณจะทำอะไรเหรอครับ ดูซีรีส์”
สก็อตเดาได้ง่ายอย่างไร เจเจก็คงคาดเดาได้ง่ายอย่างนั้น
“ยอมรับผิดแต่โดยดีค่ะ ในเมื่อออกจากบ้านไม่ได้ก็คงต้องหาอะไรดูแทน”
“ผมได้ลองดูซีรีส์เรื่อง นักฆ่า แล้วนะ เขาเล่นเก่งมากจริง ๆ”
เจเจถึงกับเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง “เขา” ที่ว่าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแมทธิว ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวเหมือนโดนจับได้ว่าแอบโดดเรียนไปดูหนัง รอบห้องนอนก็มีสิ่งของเกี่ยวกับแมทธิวเต็มไปหมด แถมวันนี้ยังใส่ชุดนอนลายที่เกี่ยวข้องกับงานของแมทธิวอีก เหมือนโดนอีกฝ่ายจับได้ต่อหน้าต่อหน้าเสียอย่างงั้น
มันต้องเป็นเพราะเธอชอบตั้งสเตตัสเกี่ยวกับแมทธิวแน่ ๆ
“ตอบอะไรกลับไปดีเนี่ย” เธอได้แต่มองจอโทรศัพท์ “เห็นเราโพสต์ถึงแมทธิวบ่อย ๆ เลยตามไปดูซีรีส์ของเขาอย่างนั้นเหรอ”
หญิงสาวยิ้มหวานแล้วพิมพ์ข้อความต่อ
“ดูถึงไหนแล้วล่ะคะ”
“ตอนสุดท้ายของซีซันแรก”
“งั้นฉันก็ไม่ควรสปอยล์สินะคะ รีบตามมาซีซัน 2 เร็ว ๆ ค่ะ ไม่ต้องเล่นเกมแล้ว ดูซีรีส์เดี๋ยวนี้!” พอกดส่งไปแล้วเธอก็ถึงกับตาโต “เจเจ ส่งอะไรไปน่ะ เขาจะรู้ไหมว่าล้อเล่น”
“ขนาดนั้นเลยนะ” คนอ่านเดาน้ำเสียงอีกฝ่ายไม่ถูกเลย เจเจอยากทึ้งผมตัวเอง จะลบข้อความก็ไม่ช่วยอะไรในเมื่ออีกฝ่ายยังเห็นอยู่ดี “ดูต่อเนื่องเดี๋ยวจบเร็ว”
“โอ้...นี่เราทำให้สก็อตติดซีรีส์แล้วสินะ” เธอเงยหน้ามองภาพถ่ายคู่ระหว่างเธอกับแมทธิวบนโต๊ะทำงาน “คุณนี่เยี่ยมจริง ๆ”
ข้อความจากสก็อตยังขึ้นต่อ
“กินอาหารเช้าหรือยัง”
“ยังค่ะ ว่าจะไปชงกาแฟพอดี” พิมพ์จบเธอก็ลุกจากที่นอน ออกไปที่ครัวเพื่อต้มน้ำทันที ได้แต่คิดในใจว่าเงินเดือนออกเมื่อไรจะซื้อเครื่องทำกาแฟ แม้ว่านั่นจะเป็นเรื่องที่คิดตั้งแต่ได้รับเงินเดือนเดือนแรกก็ตาม
ระหว่างที่รอน้ำเดือด เจเจก็ส่งข้อความหาสก็อตต่อ
“คุณล่ะ”
“ยังเหมือนกัน ตั้งใจว่าจะออกไปหาอะไรกินพร้อมคุณ”
เจเจกำสมาร์ทโฟนในมือแน่น ได้แต่หวีดร้องอยู่ในใจ หญิงสาวไม่เข้าใจเลยว่าทำไมข้อความของเขาถึงทำให้เธอตื่นเต้นได้ตลอดแบบนี้
“เมื่อไรฝนจะหยุดตก ฉันจะได้ออกไปข้างนอก” เธอหันไปพูดกับหน้าต่าง และได้เห็นฟ้าแลบเป็นคำตอบ ลมด้านนอกกรรโชกแรงจนหอบเอาใบไม้ร่วงบนพื้นลอยขึ้นมา “มันต้องหนาวมากแน่”
เจเจชงกาแฟมานั่งดื่มบนโซฟาพร้อมเปิดฮีตเตอร์ให้ความอบอุ่น
“พุธหน้าฝนจะตกอีกไหมนะ” หญิงสาวส่งข้อความหาสก็อต
“ตามพยากรณ์อากาศ วันศุกร์ก็ไม่มีฝนแล้วครับ แต่อะไรก็ไม่แน่ไม่นอน”
จริงอย่างที่เขาว่า ในหนึ่งวันที่นี่สามารถมีทั้งฝน ทั้งแดด ทั้งลม และความหนาว หญิงสาวถอนหายใจให้กับสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวยให้เธอกับสก็อต
“หรือนี่เป็นลางบอกเหตุ” เธอครุ่นคิดแต่ก็รีบปัดตกไปทันที “จะบ้าเหรอ มีที่ไหน พุธหน้าก็ได้ พุธหน้ายังมี”
เจเจล้างแก้วกาแฟแล้วรีบไปล้างหน้า แปรงฟัน เธอเก็บชุดที่เตรียมไว้กลับใส่ตู้ตามเดิม แล้วหยิบชุดลำลองออกมาสวมใส่ เสียงถอนหายใจตามมาอีกครั้ง โดยมีเสียงฝนเป็นดนตรีประกอบฉาก
สก็อตนั่งมองฝนตกผ่านหน้าต่างห้องนั่งเล่นจากในครัว บนโต๊ะอาหารมีขนมปังปิ้งกับชาร้อนที่กลายมาเป็นมื้อเช้าในยามสาย ท้องฟ้าด้านนอกมืดครึมทำเอาบรรยากาศในบ้านมัวหมองไปด้วย
ชายหนุ่มเตรียมแผนสำหรับวันนี้เสียดิบดี เดินเล่นในสวน เดินเล่นในพิพิธภัณฑ์ หาอะไรกินที่ร้านอาหารแถวนั้น แต่ทุกอย่างพังลงเพราะสภาพอากาศ
“ไม่นึกเลยว่าวันหยุดจะทำฉันเบื่อได้” ข้อความจากเจเจปรากฏขึ้น “นอกจากเล่นเกมแล้ว ปกติคุณทำอะไรในวันหยุดเหรอ”
“นอน” เขาส่งคำตอบไปได้ทันทีโดยไม่ต้องคิดมาก เจเจส่งสติ๊กเกอร์รูปไก่หัวเราะกลับมาให้ สก็อตเลยพิมพ์ต่อ “บางทีก็ทำความสะอาดบ้าน ออกไปซื้อของ”
ชายหนุ่มละเรื่องเล่นเกมไว้เพราะมันเป็นคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว
“ไม่ต่างกันเท่าไร” เธอตอบกลับ “ถ้าไม่เหนื่อยเกินไป คุณน่าจะหาโอกาสนั่งรถบัสไม่ก็รถไฟไปเที่ยวเมืองใกล้ ๆ”
“มีที่ไหนบ้างเหรอครับ” อันที่จริงตอนมาอยู่ใหม่ ๆ เขาก็ตั้งใจว่าวันหยุดจะไปเที่ยว เพราะไม่เคยอยู่โซนเหนือมาก่อน แต่เมื่อถึงเวลาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะออกจากบ้าน บางทีถ้าอีกฝ่ายไปด้วย...ชายหนุ่มรีบสะบัดใบหน้า
“เยอะเลยค่ะ!” สก็อตอมยิ้มเพราะสามารถได้ยินน้ำเสียงตื่นเต้นจากเธอ “หลัก ๆ ก็นิวคาสเซิล ซันเดอร์แลนด์ ดาร์ลิงตัน เดอแรม ฮาร์ทลีพูล ยอร์ก ลีดส์ นอร์ธเทลเลอร์ตัน ฮาโรเกต”
“ทุกที่ไปได้ภายในหนึ่งวัน?”
“ใช่ค่ะ ไปกลับได้เลย จริง ๆ ไกลกว่านี้ก็ไปได้นะคะ แต่ไปทั้งทีก็น่าจะอยู่เที่ยวหลายวันหน่อย เพื่อนฉันเคยไปกลับลอนดอนภายในหนึ่งวันด้วยค่ะ ทรหดมาก”
พอเธอพูดถึงลอนดอน หน้าของเจเรมี่ก็ลอยเข้าหัวสมองมาทันที
“คุณเคยไปลอนดอนหรือเปล่าครับ”
“สองสามครั้งค่ะ ตอนคุณพ่อย้ายไปทำงานในลอนดอน แล้วก็ตอนลงไปหาแมทธิว ค่าใช้จ่ายสูงเหลือเกิน" ชายหนุ่มเข้าใจได้ทันทีว่าหมายถึงค่ารถไฟ ขนาดทำงานแล้วก็ใช่ว่าจะไปลอนดอนได้บ่อยครั้ง เจเจส่งข้อความมาเพิ่ม “ฉันไปนิวคาสเซิลบ่อย ที่นั่นมีร้านชานมไข่มุกอร่อยค่ะ”
ชายหนุ่มระบายยิ้ม สิ่งที่จะทำให้เจเจมีความสุข นอกจากแมทธิวแล้วก็คงเป็นของกินอร่อย ๆ หรือเขาควรขอสูตรทำขนมจากน้องสาวดีนะ
สก็อตออกจากแอปฯ แชทไปยังแอปฯ ส่งข้อความบนสมาร์ทโฟน เลื่อนหาชื่อของน้องสาว
“ขอสูตรทำขนมหน่อย”
“???”
ข้อความจากน้องสาวตอบกลับมาแทบทันที
เธอคงคิดว่ามันแปลกน่าดูที่จู่ ๆ เขาจะขอสูตรทำขนม ชายหนุ่มลูบใบหน้าของตัวเอง น่าจะคิดให้ดีก่อนส่งข้อความ
“ไม่คิดจะตอบแล้วเหรอ” เขาบ่นใส่โทรศัพท์แล้ววางไว้บนโต๊ะอาหาร ก่อนจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องนอน ตอนที่ลงมาด้านล่างอีกที โทรศัพท์ของเขาก็มีข้อความจากเจเจขึ้นมาแทน เขาย้ายไปนั่งคุยที่ห้องนั่งเล่น เสียงฝนตกยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เม็ดฝนถี่ไม่มีทีท่าจะเบาลงแต่อย่างใด
“อาหารโปรด?”
“พิซซ่า”
“อากาศแบบนี้น่าสั่งพิซซ่ามากินเหลือเกิน แต่ฉันกินคนเดียวไม่เคยหมด เอาไปอุ่นใหม่ก็ไม่อร่อยเท่าเดิม”
แค่อ่านข้อความ สก็อตก็ได้กลิ่นหอมของชีสและซอสแล้ว
“พิซซ่าต้องกินร้อน ๆ แล้วอาหารโปรดของคุณล่ะ”
“ให้เลือกอย่างเดียวมันยากมากเลยค่ะ ซูชิล่ะมั้ง”
ชายหนุ่มไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอใช้เวลานานกว่าจะตอบ ในเมื่อเธอเปิดประเด็นเรื่องของชอบมาแล้ว นี่เป็นโอกาสดีที่จะถามถึงขนมที่เธอชอบ
“แล้วของหวานล่ะครับ”
“บราวนีย์!” คำตอบส่งกลับมาอย่างไว สก็อตสลับไปถามน้องสาวทันทีว่าทำบราวนีย์เป็นไหม เธอยังเมินข้อความจากเขาอยู่ หากคิดในแง่ดีคงกำลังติดเรียน “สโคนก็ชอบนะคะ ฉันชอบอาฟเตอร์นูน ที”
“ตรงข้ามห้างอัลเบิร์ตมีร้านชากาแฟ อาฟเตอร์นูนทีของเขาอร่อยนะ น้องสาวผมบอกมา” เขาอยากชวนเธอแต่พอนึกถึงตารางงานตัวเองแล้วก็ต้องถอดใจ
“แพร์เคยพูดถึงร้านนั้นเหมือนกัน เชื่อไหมว่าอยู่มาตั้งนานฉันยังไม่เคยไปกินร้านนั้นเลย”
“พรุ่งนี้ผมเลิกงานบ่ายสอง”
“พรุ่งนี้ฉันเข้างานตอนบ่ายสองค่ะ” เจเจส่งสติ๊กเกอร์รูปเด็กร้องไห้ตามมา
สก็อตทำได้แค่หัวเราะให้กับความจริงข้อนี้
“ผมสั่งพิซซ่าแป๊บนะครับ”
ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นสติ๊กเกอร์รูปแมวร้องไห้จากอีกฝ่าย เขาส่งสติ๊กเกอร์รูปสุนัขกอดกันไปให้
“ฉันเจอข้อดีของฝนตกละ” เจเจส่งข้อความต่อ “เรามีเวลาได้แชทกัน”
“เห็นหน้ากันไม่ดีกว่าเหรอครับ” จู่ ๆ เขาก็รู้สึกร้อนขึ้นมา
“ก็จริงนะคะ แต่ได้คุยกันแบบนี้ฉันก็ดีใจค่ะ”
ถ้าจะถามถึงข้อดีของการคุยโดยไม่เห็นหน้า สิ่งเดียวที่สก็อตนึกออกคือการที่เธอจะไม่ได้เห็นปฏิกิริยาตอนที่เขาทำตัวไม่ถูก หรือตอนที่รู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้าเหมือนอย่างตอนนี้
สก็อตกำลังพิมพ์คำถามแต่อีกฝ่ายก็ส่งมาก่อน เขาตกใจที่พบว่าเป็นเรื่องเดียวกัน
“ฉันส่งข้อความหาคุณบ่อย ๆ ได้ใช่ไหมคะ อาจจะไม่ถึงกับทุกวัน แต่ อืมมม...” เธอเติมอิโมติคอนคนทำหน้าคิดต่อท้าย
เขาอยากตอบว่าทุกวันก็ได้ แต่ก็อยากรักษามาดตัวเองไว้ก่อนเลยตอบแบบกลาง ๆ กลับไป
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”
“ฉันควรปล่อยคุณไปดูซีรีส์ เอ๊ะ หรือเล่นเกมนะ”
“ดูซีรีส์ครับ กินพิซซ่าไป ดูซีรีส์ไป” เขาแหย่ และเธอก็ส่งตัวการ์ตูนร้องไห้มาอีกครั้ง
“ฝากแมทธิวด้วยนะคะ”
เขาส่งอิโมติคอนคนขยิบตาให้เธอ จากที่แค่อยากรู้ว่าดาราคนนี้ดีอย่างไร กลายเป็นเขาเริ่มชื่นชอบการแสดงของอีกฝ่ายขึ้นมา ถ้าเขาดูจบเมื่อไร คงมีเรื่องให้คุยกับเจเจเพิ่มขึ้น
เสียงเรียกเข้าดังขึ้น พร้อมหมายเลขโทรศัพท์ที่ตนไม่รู้จักปรากฏขึ้นบนหน้าจอ หัวใจของเขาเหมือนตกไปที่ตาตุ่ม ทำไมทุกครั้งที่เขามีความสุข เชอร์ริลจะหาทางแทรกแซงมาทำลายความรู้สึกดี ๆ แบบนี้ด้วย
เขารับสายเพื่อจะได้รู้สักทีว่าเธอต้องการอะไรจากเขา
“ครับ” ชายหนุ่มรับสายเสียงห้วน
“ครับ พิซซ่ามาส่งนะครับ กำลังจะถึงหน้าบ้านแล้ว”
“อ้อ ครับ” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปทันที สก็อตเห็นรถยนต์เลื่อนมาจอดที่หน้าบ้าน “เห็นแล้วครับ”
เขาวางสายแล้วเดินไปเปิดประตู ชายหนุ่มกางร่มออกไปรับพนักงานส่งพิซซ่า ขอบคุณเขาไปหลายทีที่ขับรถมาส่งทั้งที่ฝนตกแบบนี้ ถึงจะซากว่าเดิมแต่ท่าทางจะตกไปทั้งวัน
แค่ออกนอกบ้านแป๊บเดียว ทั้งแขนและขาก็เปียกปอน แถมยังหนาวจนสั่น เขาวางถาดพิซซ่ากับขวดน้ำอัดลมบนโต๊ะอาหาร มุมปากยกยิ้มอย่างมีเลศนัย
สก็อตเปิดฝาพิซซ่าแล้วถ่ายรูปด้วยสมาร์ทโฟน ส่งไปให้เจเจ
“ทามมายยยต้องงงงทำร้ายยยยกันนนด้วยยยย”
ที่แกล้งก็เพราะน่ารักยังไงล่ะ
ชายหนุ่มถึงกับหุบยิ้มกับความคิดที่แทรกเข้ามา เขาชอบปฏิกิริยาตอบโต้จากเธอ ชอบความรู้สึกที่ตัวเองได้รับ มันไม่ใช่เรื่องใหม่ที่เขาพบว่าตัวเองมีความรู้สึกที่ดีต่อเจเจ ความรู้สึกนี้มีมาพักนึงแล้วและนับวันก็ยิ่งมากขึ้น
“ป่วยหรือไงถึงได้พูดอะไรแปลก ๆ” ข้อความจากน้องสาวเด้งขึ้นมาบนจอ ตัดอารมณ์ความรู้สึกของสก็อตไปจนสิ้น เขาแอบต่อว่าเธอในใจ
ชายหนุ่มส่งอิโมติคอนคนหัวเราะทั้งน้ำตาให้เจเจแล้วพิมพ์ข้อความตอบน้องสาว
“แค่อยากกินบราวนีย์”
“ซื้อเองไม่ง่ายกว่าเหรอ อย่างพี่เนี่ยนะอยากทำขนม จะทำให้ใคร”
เขาน่าจะหาสูตรบราวนีย์จากออนไลน์มากกว่าถามน้องสาว เจอแบบนี้แล้วมีหวังโดนสัมภาษณ์ไม่เลิกแน่
“กินเผื่อด้วยนะคะ” สก็อตชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเห็นว่านั่นเป็นข้อความจากเจเจ เขาอมยิ้ม อยากจะชวนเธอมากินด้วยกัน
ถ้าชวนมาที่บ้าน เธอจะเข้าใจผิดหรือเปล่านะ
ทันทีที่ความคิดของเขาเริ่มเข้าสู่เรื่องละเอียดอ่อน สก็อตก็รีบส่ายหน้าให้ตัวเอง เขาตอบข้อความกลับด้วยรูปยกนิ้ว
เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มาจากน้องสาวของเขาพร้อมสูตรทำบราวนีย์
“จะมัดใจสาวด้วยขนมเหรอ น่ารักจริงพี่ชายฉัน”
ชายหนุ่มกลอกตา คิดผิดจริง ๆ ที่ถามน้องตัวเอง
